Ik word wakker en zie dat het buiten stralend weer is, lekker zonnetje, weinig wind, perfect dus. Na de dagelijkse uitputtingsslag die aankleden heet, plof ik neer in mijn elektrische rolstoel, trek mijn col-sjaal aan en ga op pad. Eenmaal buiten adem ik diep de frisse lucht in. Ik weet direct dat ik de beste keuze gemaakt heb om naar buiten te gaan.
Het is rustig op straat en gestaag rijd ik met 12 kilometer per uur richting Groessen, langs Fruitkwekerij de Stokhorst op weg naar de Loodijk. Bij Huize Vossendel de Kandiadijk op. 100% genieten, ik kom volledig tot rust, rijdend met Max door deze prachtige omgeving.
Ik hoor achter me een motor aankomen. Als deze mij gepasseerd is op de dijk, zie ik de motorrijder in een bocht wat schuin hangen en hoor ik ‘m gas geven. Ik voel het vrij gevoel van die motorrijder en denk terug aan mijn eerste vrije gevoel.
Het was juli 1999, een prachtige zonnige zomerse dag. Ik ben op Texel. Ik stap in een vliegtuig dat me in een kwartiertje op 3 kilometer hoogte brengt. Mijn vriend (ervaren parachutist) koppelt me aan hem vast en samen “springen” we de vrijheid tegemoet. De 30 seconden die daarop volgen voel ik me voor het eerst in mijn leven vrij, geen last van alle narigheden, helemaal los van alles. Deze vrijheid heb ik daarna nog twee keer mogen ervaren.
De jaren daarna begon mijn lichaam mij steeds meer in de weg te zitten. Tot het moment waar ik nu zit. Het is voor mij onmogelijk om mijn benen op eigen kracht 10 seconden omhoog te houden, dus deze ongekende vrijheid zal ik nooit meer ervaren.
Nu vind ik een plaatsvervangende vrijheid bij ritjes door de prachtige omgeving, samen met Max, genieten van het uitzicht en de natuur. Een vrij gevoel in het klein. Een traan om wat ik niet meer kan, maar een glimlach om alles wat ik nog wel kan en wat ik nog kan en ga bereiken, samen met Max.
