De wereld ziet er wat anders uit en dan bedoel ik niet alleen dat witte spul waar we in Nederland gelukkig niet heel vaak mee te maken krijgen. Ik doel natuurlijk op het “nieuwe-normaal”. Het grappige is dat je dat nieuwe-normaal niet ziet, het is er gewoon, maar daar wilde ik het in deze column niet met u over hebben.
Ook al is de wereld anders, sommige dingen vier je. Bijvoorbeeld als we jarig zijn maar ook andere feestdagen. Maar minder leuke dingen vier je niet. Wie telt de dagen van het ziek zijn? Wie viert de dag van de diagnose? Wie staat feestelijk stil bij de dag van de afkeuring.
Ruim 10 jaar geleden werd ik duurzaam en volledig afgekeurd. Ja, ik heb mijn 10-jarig jubileum er op zitten, maar dit was voor mij geen feestje waard.
Op de arbeidsmarkt is geen plek meer voor me.
De afgelopen 10 jaar heb ik een weg gevonden hoe ik mijn kennis en kunde nog steeds in kan zetten. Geen uren, geen dagen, maar heel gericht, als mijn lijf het toelaat, op tijden die voor mij gunstig zijn en in een tempo wat ik aankan.
Mijn restcapaciteit zet ik in voor de samenleving, overal waar de omgeving een beroep op me doet zet ik me in. Dit zorgt voor leuke uitdagingen, maar ook dat ik me dagelijks verder kan ontwikkelen en mijn netwerk kan vergroten. Afgekeurd zijn betekent zeker niet afgeschreven.
Nederland is een zorgstaat. Samen zorgen we voor elkaar, daar betalen we met elkaar de premies en belasting voor. Dat ik, mede dankzij de zorgstaat, kan en mag leven in vrijheid, zonder financiële zorgen en zonder uitsluiting, koester ik. Maar toch worstel ik met een soort schuldgevoel. Niemand hoeft zich er schuldig over te voelen als werken niet meer mogelijk is, vind ik. Maar toch….ik leun op de staat, ik kan niet voor mijn eigen inkomen zorgen, terwijl ik dat zo graag wil. Helaas is het systeem van arbeidsvermogen ingericht op basis van vaststaande uren en de (on)mogelijkheden van de arbeidsmarkt. Zo werkt dat simpelweg niet bij mensen met bijvoorbeeld (in mijn geval) een lijf waarbij iedere dag anders is. Iedere dag opnieuw inschatten hoeveel kracht er in totaal is en wat daar mee gedaan kan worden. Het ligt dus niet aan mij, het ligt aan het systeem. Is dat zo? Het voelt in ieder geval anders.
Grappig om op je 44e te zeggen dat je met de VUT bent, maar zo voelt het wel. Genieten van allerlei leuke uitdagingen die het leven biedt. Ik ben heel blij met alles wat nog gewoon wel lukt: vechten voor een eerlijke sociale wereld via de lokale politiek, mensen verbinden, meedenken over het OV binnen de Provincie, de toegankelijkheid verbeteren als lid van de Gehandicaptenraad, columns schrijven (typen), sociaal-maatschappelijke betrokken kunnen zijn en leven, zonder uitgesloten te worden vanwege een beperking.
Wie de geschiedenis kent, weet dat leven in vrijheid, zonder financiële zorgen en zonder uitsluiting niet altijd vanzelfsprekend is geweest en dat ook het wonen als gehandicapte tussen de “gewone” mensen onbetaalbare vrijheid is.
Tijd voor een feestje!
