U kent het woord nog, maar gebruikt het nooit meer. Nog niet zo lang geleden stond solidariteit voor iets sterks en moois. De eerste golf van corona, de intelligente lockdown liet ons beseffen dat “wij samen” sterker waren,”wij samen” zullen corona overwinnen.
Coca-cola gebruikte het in zijn reclames, leuzen als “Ik zal nooit vergeten hoeveel sterker we samen zijn” en “Wat als jij en ik de verandering zijn en we er voor kiezen open te zijn” schitterde in menig bushokje.
Solidariteit is niet je mond houden en ook niet kritiek wegslikken. Maar het is wel een toontje lager zingen en beseffen dat vals zingen in een koor niet de goede manier is om de muziek te veranderen.
Natuurlijk gaat dit over coronagedrag. Mondkapjes, anderhalve meter, standaard een karretje bij de supermarkt, de handen stuk wassen. Corona dwong ons in de afgelopen 24 uur bijna 5000 besmettingen, 63 ziekenhuisopnames en 36 sterfgevallen te verwerken.
Ik zou hier boos kunnen uitroepen dat we het met z’n allen hebben verkloot, dat het onze eigen schuld is dat we weer binnen zitten. Maar dat is niet waar. We hebben het niet met zijn allen verkloot. Het probleem is dat een behoorlijke groep zijn eigen weg ging, als eerste het “wij samen” vergat en terugviel op de “ikke, ikke, ikke”.
In onze mooie gemeente zijn de meeste horecazaken onvermoeibaar in de weer met registratieformulieren, ontsmettingsmiddel en tafelschikking. Ze zijn een oor aangenaaid door die eigen collega’s voor wie corona niet meer leek te bestaan.
En beste uitbaters van sportkantines, misschien hebben jullie je best wel gedaan, maar na de wedstrijd hadden veel klanten er maling aan. Nu zijn jullie op slot. Iedereen had aan zijn eigen gelijk genoeg om zijn gedrag te rechtvaardigen. Maar de optelsom van al dat ‘gelijk’ is een heel grote vergissing. Het kon dus níet.
Dankzij iedereen, die dacht dat de regels voor hem of haar niet golden, of het gewoon niet eens waren met het corona-beleid van het kabinet, lopen de ziekenhuizen weer vol, komen andere behandelingen in de knel, krijgt de economie tikken, verliezen mensen hun baan, leven duizenden mensen in angst om besmet te worden en de dood te vinden, komen eenzame uitvaarten weer naderbij en zijn uitgestelde feesten aan de orde van de dag.
Allemaal door gebrek aan solidariteit.
