Tijd voor een nieuwe blog. Het is lastig om de juiste woorden op papier te krijgen. In mijn hoofd is het druk. De angst voor corona en daarbij het oplopend aantal besmettingen in de landen om ons heen, de toekomst van Duiven Online, de bezuinigingen die er aan komen voor Duiven...en dan gaat de telefoon….
Mijn adviseur van RSR vertelt me dat er een passing voor mijn zitorthese gepland staat. Hier heb ik even op moeten wachten in verband met corona. 26 juni is het zover. Dan start met deze passing een traject van plusminus 12 weken naar de meest definitieve acceptatie dat mijn leven voor altijd anders is. Anders, zonder een weg terug. Dit klinkt zwaar en is het ook als je bedenkt dat slechts 2 jaar geleden mijn leven er anders uit zag.
1 juni 2018
Wandelen naar mijn plaats in de trouwzaal. Genieten van de plechtigheid. Bijzonder mijn eerste vrouw/vrouw-huwelijk. Wandelen, lopen, staan…
6 juni 2020
Twee jaar later… Rolstoel, werkblad, zitorthese. Niets wat herinnert aan wandelen, lopen, staan.
Grappig wel, dat ik tot dat telefoontje helemaal niet bezig was met mijn leven in de rolstoel. Voor mij is de rolstoel dan ook niets aparts. Het is een deel van mijn leven, sterker nog het is mijn leven. Mijn benen zijn 4 wieltjes, die me overal naar toe brengen waar ik wil zijn.
Ik heb lang, heel lang, te lang, geknokt om niet in die rolstoel te komen. Maar waar was ik bang voor. Een rolstoel wekt bij de buitenwereld vaak de indruk dat je getransformeerd bent in een totaal ander persoon. De Mathieu in een rolstoel wordt niet hetzelfde behandeld en gezien als de Mathieu die loopt. Fysieke beperkingen lijken voor sommige buitenstaanders hand in hand te gaan met mentale beperkingen.
Maar dat is eigenlijk niet eens het ergste van die rolstoel. Het ergste is dat je alles moet plannen. Spontaan op stap naar vrienden aan de andere kant van het land, bezoek aan het theater of een museum bezoeken, is onmogelijk als je in een rolstoel zit. In deze tijden van corona is dat “natuurlijk” al helemaal anders, want zo las ik op de website van een vervoerder: “Heb je niemand die je kan begeleiden, vragen we je dringend af te zien van het rijden met onze voertuigen.” En daar moet je het dan maar mee doen...
Ik ben niet zielig, absoluut niet, ik ben strijdbaar, blijf knokken voor de rechten van mensen met een beperking. Ik put kracht uit de hoop dat corona ervoor zal zorgen dat iedereen een wake-up-call krijgt dat kapitalisme en liberalisme de wereld kapot maakt. We kunnen zoveel meer bereiken met saamhorigheid en naastenliefde. En dit wens ik u dan ook!
Fijn weekend!
